Die lewe raak ‘n moerse klug;
En stadsgejaag word nou te veel.
Pak my goed – ek gaan nou terug
na waar see-gety die Berg se strome reël.
Laai my af waar somersuidewinde sand opwaai;
waar lentevygies menseharte wit deurweek.
Waar noordewinde opstaan teen die ou fabriekskaai;
en in koue, digte mis ‘n dorp versteek.
By die toekomsmuur wil ek kruise van gestorwes kry;
‘n swart staalskuit trots sien uitvaar in die skemeruur;
Om vroemore vol-pens voor die Bek te wag vir hooggety;
wyl vissermansoog na Rooibaai tuur.
Ja! Draai sommer die tyd ook terug;
Met ‘n dekade of vyf of so;
Toe ons almal nog hier was, en nog min van oor die brug;
Wie sal ooit al ons stories glo?
Laat daar weer galjoenbraai wees;
en kabeljou-byt snags by Soverby.
Vars harders op ‘n weeksoggend ‘n hengse fees
En kinders kon hope veldkos duskant Pampoengat kry.
Trek vir my weer ‘n donkergrys skoolhemp aan;
En laat ek my hart verloor aan ‘n blondekop matrieknooi;
As die springgety-maanlig deur haar hare gaan;
sal ons wens-klippies vanaf die bo-rivier se rietwalle gooi.
Vandag raak ons plooie meer en die oumense min
En die weskus-aksent begin kwyn
Carosini, Brand, Smit en Dipoala.
Eigelaar, Thiart, Tallie en wie nog ook.
Mag die erfenis tog nooit verdwyn.
Ja! Mag die byname vir altyd voortleef.
Mag die wewenaar se wit Italiaanse kuif nog lank in die Noordwester lig.
En mag die heuningtante se knolvingers aanhou mosbolletjies knie.
Terwyl branders van die westekant af sug.
Van Lamberts- tot by Agterbaai
De Plaat tot by Klein Tafelberg.
Here magtag, plek! Ek mis jou erg.
Fred Roux Mei 2015
